103 Verkenningsbataljon had dus de opdracht om bij oplopende spanning, het C-Eskadron paraat te stellen. Vervolgens de voertuigen maximaal oorlogsgereed te bepakken en eventueel via de afwachtingsgebieden, in de omgeving van de kazerne Seedorf, naar het gebied langs de Elbe te gaan. Dit werd ook regelmatig beoefend. Het beroepspersoneel ging regelmatig, in burger, op verkenning om de opstellingen tot op voertuigniveau vast te leggen. Zelfs de telefoonnummers van de boerderijen etc. in het gebied werden vastgelegd om toch verbinding te kunnen maken indien de radioverbinding zou worden verstoord. Maar ook de rest van het personeel moest het oorlogsgebied wel enigszins kennen. Zo werd met iedere lichting een bezoek gebracht aan de grens (IDG). In de jaarlijkse Operational Readyness Test (ORT), werden de zogenaamde uitwijkgebieden in de omgeving van Seedorf, bijv. Klein Meckelsen, betrokken. Dat de oefeningen vanaf Entre-Nous tot Wildbaan in het gebied west van het Elbe-Seitenkanaal tussen Lüneburg en Uelzen werden gehouden was uiteraard geen toeval. Dat had alles te maken met het leren kennen van de kenmerken van het gebied. Het aan ons toegewezen gebied werd aan de noord- en oostzijde begrensd door de rivier de Elbe. Aan de westzijde in ieder geval tot het Elbe-Seitenkanaal, tenminste als de uit Nederland komende troepen op tijd zouden komen. De zuidzijde was een getrokken vakgrens (grens met 104 Verkenningsbataljon) die ongeveer liep op de hoogte van Lüneburg tot iets zuid van Bleckede. Wij zaten dus helemaal aan de noordoostzijde van het NORTHAG-gebied. Aan de noordzijde leunden we aan tegen “Landjut” dat bestond uit (West)Duitse en Deense troepen. De Elbe was de grensrivier tussen Oost en West. Bij de stad Lauenburg liep de grens (IDG) verder in noordelijke richting terwijl de Elbe verder naar het westen, richting Hamburg stroomde. Lauenburg was door zijn ligging ook voor onze mogelijke vijand interessant. Hier lag, iets west van de grens, namelijk de dichtstbijzijnde en tactisch belangrijke brug over de Elbe. De Volkspolizei (Vopo) hield alles nauwlettend in de gaten De verwachting was dat men die graag in handen zou willen krijgen. Derhalve was hier een heel Eskadron aangewezen om deze brug in eigen hand te houden of deze te vernietigen, zodat het Warschau Pact ons niet zou overlopen. Deze brug was zelfs zo essentieel dat er een Brits Laser Target Designator Team was aangewezen, om in voorkomend geval de brug met laser aan te stralen, zodat de Luchtstrijdkrachten in staat waren om de brug met lasergeleide bommen te vernietigen. Zoals gezegd moesten de Nederlandse troepen gelegerd in de BRD (103 Verkbat en 41 Pabrig), in eerste instantie, in operationeel verband, met de eenheden van de 3(GE) Pzdiv uit de omgeving Lüneburg weerstand bieden aan de eventuele opmars van de Warschaupacttroepen. Dit zou tijd en ruimte scheppen door het optreden als Covering Force. Deze tijd en ruimte was noodzakelijk om ook de 1e, 4e en 5e divisie de gelegenheid te geven de troepen op de Noord-Duitse laagvlakte te versterken. Na de aankomst van deze laatste NL-eenheden zou 3(GE)Pzdiv de rol op zich nemen van NORTHAGreserve. Deze opzet had een meer dan intensieve samenwerking tot gevolg met de 3(GE)Pzdiv. 21
23 Online Touch Langs het iJzeren Gordijn Home